Restaurant La Table du Sommelier in de Tarn. Er zijn er twee: een hippe, modern ingerichte met hippe jongens met beveiligingsoortjes in Albi en een minder hippe, oubollig pizzeriakelderachtige met degelijke bediening in Gaillac. Beide leuk, beide lekker. In Albi gingen we lunchen en later in Gaillac dineren.

Ze serveren menu’s met bijpassende wijnen. Een menu met rode wijnen, eentje met droge witte, eentje met zoete, witte wijnen en eentje met wijnen uit de regio Gaillac.
De rode krijg je in een keer op een plankje geserveerd. De witte, die gekoeld moeten zijn krijg je per gang ingeschonken. Op de onderkant van de druiprondjes staat de wijn die in het glas is. Zo hoeven die arme obers je niks te vertellen over de wijn, het staat immers op dat papiertje. Het viel me ook in andere restaurants op, dat ze in Frankrijk minder te vertellen hebben over de wijnen die ze schenken dan in Nederland. Hoe zou dat nou komen? Iedereen weet het al? Of niemand die iets aan wil nemen van een ober? Ik vind het altijd wel leuk, zo’n inleidend verhaaltje bij een bijpassende wijn. Maar goed, hier stond dus op een papiertje wat het was en daar moest je het mee doen.

Een aperitiefje met truffellikeur, opgeleukt met een schijfje truffel. Aardig, maar ik vind die zoete aperitieven in Frankrijk eigenlijk nooit een succes. Doe mij maar een glaasje bubbels. Het brood was lekker.

Ik had een ceviche die taai was en niet fris of zuur maar zoetig van de kokosmelk. De pinda’s vond ik er niet bij passen. Het zag er allemaal mooi uit, maar ik vond het niet zo lekker. De mais-kokos-mousse vond ik leuk, dat wil ik wel eens namaken. De rechtopgezette wiebertjes van snijboon waren lekker knapperig. De kippenhartjes waren lekker, op een bedje van een of andere kool en een idioot grote tuile. Verder niks mis mee. Leuk en lekker.

Mijn lief had dat opgewarmde, gegaarde blokje lam. Dat had heel lekker kunnen zijn, hij vond het ook niet vies, maar het was compleet uitgedroogd. Ik zou het teruggestuurd hebben, maar goed. Ik at de zeekat, die was heerlijk mals, echt ongelofelijk mals. Jammer dat de grillstrepen erg bitter en verbrand smaakten, maar toch was ik er blij mee. Het kwam met wat wij kennen als aubergine kaviaar, alleen dan gemaakt van courgette.

Het dessert bij het rode-wijn-menu was uiteraard chocolade. Met mousse van kersen, of zoiets. Ik had een dessert rond de abrikoos. Niet erg gedenkwaardigs, de sorbet was een dieptepunt, die smaakte naar iets waarbij ze en de suiker en de vruchten zijn vergeten. Naar niks dus.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hierna dus het diner bij de vestiging in Gaillac. We gingen voor een 5-gangen menu met bijpassende wijnen:

Eerst wat hapjes, gevulde paprika met geitenkaas, een blini met iets, iets met ham. Niks memorabels, dus ik weet er ook niet veel meer over te vertellen. Daarna en flink stuk foie gras mi-cuit, altijd goed.

Het hoofdgerecht was een filet de canette. Na wat geheen en weer met de ober besloot ik die toch bleu te bestellen en dat was een goede keuze. Hij was lekker. Met heerlijk gegrilde aardappelen en andere knolgewassen, zwartgeblakerde lente-uitjes en girolles, vijgen, ik vond alles lekker.

De kaas was een enorme domper, echt suffer dan suf. Ik zou durven beweren dat je ze allemaal ook hier bij de Albert Heijn kunt krijgen. Nee, dat was een gemiste kans.
Het dessert was okay: een fondant au chocolat noir en een vijgendessert waarin de vijg niet echt de hoofdrol leek te hebben.

Al met al lekker gegeten.

Nog een pareltje in de buurt van ons vakantiehuis Puech de bar: restaurant Le Cayrols. Klein en intiem met een beperkte kaart. Je zit er heerlijk buiten en de gerechten zijn met aandacht, creativiteit en verse produkten gemaakt. We bezochten ook dit restaurant 2 keer en per saldo is dit wat we aten:

* Tartare de St Jacques et huître, avocat, pomme Granny Smith, basilic.
* L’oeuf Bio à 64 degrés, crème de foie gras aux champignons, écume de parmesan
Beide lekker, al vond ik het eitje lekkerder. Ik ben eigenlijk een klein beetje klaar met pesto. Het lijkt wel of men in Frankrijk (of ik moet zeggen in de Tarn) net de pesto heeft ontdekt.

* Bar (zeebaars), Risotto au safrané et poivre, sauce au poivre
* Gambas, lentilles corail, curry écume de citronnelle, purée de patates douces.
Lekker, behalve die linzen, die leken wel gekookt in water met rauw currypoeder. Ik kreeg ze niet weg, brrr. De risotto was ook niet mijn smaak, die smaakte heel erg naar kaas. Maar mijn tafelgenoot vond het wel lekker.

* Merlan de boeuf sauce roquefort, purée de patates douces et pommes de terre.
We vroegen hem “bleu” en kregen hem bleu. Helemaal goed. Verder niet erg bijzonder, gewoon goed & lekker.

De eerste avond van onze vakantie waren we eigenlijk wel in de stemming om al gezellig uit eten te gaan. We kozen voor Restaurant La Magnanerie, vlak in de buurt van ons huisje en onderdeel van hotel Château de Laborde. Het was er onverwacht druk en ik had het idee dat het niet vanzelfsprekend was dat we nog aan mochten schuiven, zeker niet toen de serveerster geschrokken eerst ging informeren bij de chef of we wel het 5 gangen verrassingsmenu konden bestellen. Maar dat kon. Gelukkig maar, want ik heb onverwacht genoten. We kregen eerst een zalfachtig soepje van/met foie gras met daarin een zachtgegaard eitje en heerlijke morieljes. Daarna zwarte risotto met kreeft. Altijd een feest als je “zomaar” kreeft krijgt. Het hoofdgerecht was Quasi de veau à la crème d’ail, ook lekker maar het was ondertussen te donker geworden om nog mooie foto’s te kunnen maken. De kazen waren bijzonder en kwamen veelal uit de Gaillac regio. Het dessert was een chocoladepiramide met rood fruit. We hebben heerlijk gegeten op een heerlijk terras met uitzicht over een donkere akker. Dat smaakte naar meer en dus gingen we een week later terug om er te lunchen:

Tartare de thon aux fines herbes
Gazpacho de parmesan, chips de boudin Galabar (bloedworst), mouse de tomates séchées au basilic

Filet de dorade royale panée aux épices orientales, risotto safrané
Dos de truite de mer rôti à la poudre d’olives noires, quinoa au basilic

Figues rôties au miel biscuit amande, crème glacée amaretto. Met een glaasje van de lokale, zoete desssertwijn.

Heerlijk onder een boom, lekker in de schaduw, prachtig uitzicht, heerlijk eten, wat wil een mens nog meer?

Tip 1: Krijg je een oubollige amuse van bladerdeeg met kaas kijk dan of je er nog vandoor kunt gaan. Dit wordt niks meer.

Bovenstaande was bij Hostellerie du Parc in Cordes sur Ciel, Frankrijk. Enige positieve was dat we lekker buiten zaten, dat het ook echt de klassieke keuken was, dat veel gerechten ouderwets aan een extra tafeltje vanuit de pan of cassoulet uitgeserveerd werden en dat de vrouw die ons bediende erg aardig was. Maar de gebakken foie gras was zo groot als een grote kipfilet en jammer genoeg ook zo gaar, overgoten met een donkerbruine, vette saus die gewoon niet lekker was. Daarna kregen we een flink stuk gebakken tarbot, jammer genoeg verdronken in een Champagnesaus die alleen naar bloem smaakte. Het hoofdgerecht was zwezerik, heel veel zwezerik, niet knapperig gebakken maar zompig met heel veel vette drelletjes, velletjes en zeentjes, verstopt in een ondefinieerbare saus die het er niet beter op maakte. Daarbij een bordje met een tomaat uit de oven, een dubbelgebakken soufflé-achtig ding, een quenelle lijmachtige aardappelpuree met stukjes en nog een stukje artisjok uit de oven (of zoiets, ik herken het niet meer op de overigens falikant mislukte foto’s. Zelfs de camera was dus in protest). De kaas ging niet meer lukken en het dessert (wat in Frankrijk eigenlijk vaak de beste gang is) was ook al niks bijzonders, ijs, een smoothie en een stukje appelgebak.
Een van de grootste dieptepunten van deze, maar ook andere vakanties. Mijn tip als je er toch terecht komt: neem zoiets basics als de cassoulet.

Tip 2: Restaurants in toeristenplaatsjes voor bejaarden.

Nee, ik weet het eigenlijk niet, hoe je dit kunt voorkomen. Dit was in restaurant L’Hostellerie du Vieux Cordes in Cordes sur Ciel, blijkbaar ooit een goed restaurant, maar dat is het zeker niet meer. De geitenkaas van de salade chèvre chaud was niet warm maar ijskoud, alsof die voor de vorm ’s middags al in de oven had gestaan. Wat best eens zou kunnen gezien het binnen een minuut na bestelling op tafel leek te staan. Mijn tartaar op zijn Italiaans als voorgerecht bleek dezelfde als de tartaar van het hoofdgerecht, alleen werd die met friet geserveerd en wat vette blaadjes eikenbladsla. Wel lekker trouwens, met veel maakmakers als pesto, ui en kappertjes. Mijn gebakken foie gras was heerlijk, de saus niet, en de notenrisotto smaakte naar water en karton. Die was echt niet te eten, zoals die meestal niet te eten is in Frankrijk. Voor het dessert hebben we vriendelijk bedankt. Afijn, vergane glorie, gemakzuchtige koks, voor dat geld (ook al is het niet zo heel veel) eet ik liever een boterham.